Een dubbeltje op zijn kant

Ah wat zielig...

Althans dat is vast wat de mensen die mee doen aan het programma "een dubbeltje op zijn kant" willen horen. Even voor de mensen die niet weten wat het programma inhoudt. De show draait om een gezin welke zich zelf in financiele nood heeft gebracht. RTL4 problemen goeroe John Williams gaat vervolgens bij deze mensen langs om in een week tijd de hele wanboel om te keren. Meer dan eens blijkt uit dit programma dat de mens zelf zijn eigen puinhoop creeert en niemand anders daar verantwoordelijk voor is. Mensen kunnen soms zo verdraaid achterlijk zijn, dat je direct begrijpt waarom er van hun geprofiteerd wordt.
 - Dus John je bedoelt eigenlijk dat ik geen 4500 euro kan uitgeven wanneer ik maar 3500 binnen krijg? Wow bedankt voor deze geweldige openbaring, heb ik namelijk nooit geweten. - Maar wacht even, we zien ook dat je ongeveer 1000 euro pint per maand, waar wordt dat aan uitgegeven dan? - Wat? Zo veel? Ga weg joh. O je meent het serieus, nee geen flauw idee wat daar mee gebeurd. - Nou wanneer je dat pingedrag dan terug brengt naar 100 euro in de week pak je al ongeveer 500 euro terug in de maand. * tranen beginnen rijkelijk te vloeien * - Bedankt John, ik wil zo graag een goed leven voor mijn kinderen en nu zie ik dat het kan. - Maar we zijn er nog niet jongens, zou jij niet in plaats van 20 uur, fulltime aan de slag kunnen? - Echt niet! Ik heb ook mijn vrije tijd nodig hoor. - Als jij niet fulltime wilt werken kun je ook je club lidmaatschappen opzeggen, de auto verkopen, etc.- We gaan direct op zoek naar een nieuwe baan, kom John, zorg jij maar even dat ik ergens word aangenomen.

Misschien ben ik niet echt met de juiste dosis sympathie geboren, maar wanneer dit gebeurd moet ik juist altijd keihard lachen. In de meeste gevallen kennen deze mensen al een schuld van enkele duizenden tot tienduizenden euro's en ze doen net alsof ze niet weten waar en wanneer het begonnen is. Vaak ligt er één grote reden aan ten grondslag; wanneer je jezelf eenmaal beter voor doet dan je bent aan je naaste omgeving is de weg terug vaak moeilijk te nemen. Als je een bepaalde standaard acteert moet je die ook waarmaken. Dus kopen we maar die auto, eigenlijk net iets boven ons budget, zeggen we nooit nee wanneer vrienden vragen of je mee gaat naar de kroeg en geven we vooral die ski vakanties niet op als we in de zomervakantie nog maar drie weken zijn weggeweest. Begrijp me goed; diegene die het breed hebben mogen het lekker breed laten hangen, geen enkel probleem, dat is juist wat de maatschappij gezond maakt. Wanneer je het geld echter niet hebt geef het dan ook niet uit! Dat maakt je in geen enkel opzicht een slechter mens maar zal juist respect afdwingen bij de mensen om je heen. Het is totaal geen schande iets minder geld dan een ander te hebben!

Wat ik wel schromelijk vind is dat er blijkbaar best nog wel wat onnozele halzen in Nederland rond lopen. En dan te bedenken dat Nederland zich in de top van de wereld begeeft als het neerkomt op kennis en ontwikkeling. Wanneer je naar een land als Amerika kijkt is het namelijk nog veel erger. Dan kun je je verzamelen in tentenkampen en roepen om een eerlijkere verdeling van het geld, maar wanneer je de ene creditcard met de ander aflost heb je het er toch echt zelf naar gemaakt! Dan kun je beter roepen om een eerlijkere verdeling van het verstand!

Dat gezegd hebbende ga ik weer lekker verder zwemmen in mijn centen verzameld in mijn bloghut ;)

de verharding van Nederland

Voorop gesteld; Nederland is een natie onderhevig aan een pittige verharding. Ondanks de enorme opkomst van social media is onze bevolking veelal juist aan het "ontsocialiseren". Dat laatste is althans de mening van veel mensen, waarvan ik denk dat deze ontzettend gehyped is. Voor het gemak gaan we er nu maar even van uit dat dit onderzocht en dus waar is. Om er nog maar eens een hype tegen aan te gooien wordt aan die verharding vaak één naam gehangen; Geert Wilders. Stel tien willekeurige mensen op straat de vraag wie of wat er symbool staat voor de verharding en negen zullen de naam van Geert Wilders noemen. Sterker nog, in de grote steden zullen waarschijnlijk tien op de tien mensen zijn naam oplepelen. Zouden die mensen hier dan allemaal over nagedacht hebben? Ik ben bang van niet. Deze beeldvorming mag namelijk op het conto worden geschreven van één partij, genaamd... Media! Oké, hij heeft het ook een beetje aan zichzelf als ook zijn domme fractie te danken, maar de media kiest er voor dit duizend maal uit te vergroten. Geert Wilders staat echter in mijn opinie niet voor hardheid maar voor amicaliteit. Het constant tutoyeren van mensen en dan vooral zijn eigen collegae in de tweede kamer is een absolute trend die hij heeft ingezet. Dat kan je tegen staan, evenals zijn buitenlanders beleid, maar de botheid van Nederland is niet aan hem op te hangen.

Wanneer het Geert Wilders niet is, wie dan wel? Wat mij al een hele lange tijd tegen staat is de manier waarop de oppositie in en buiten de tweede kamer haar werk uitvoert. In een tijd waarin Nederland het nodig heeft dat iedereen meehelpt het land er weer bovenop te krijgen predikt elke oppositieleider voor eigen parochie. Het enige wat je hoort is dat de huidige regering beter kan opstappen en dat het tijd wordt voor nieuwe verkiezingen. Ik denk dat het op dit moment vooral de taak van de oppositie is om de koppen bij de coalitie te steken en met "betere" plannen te komen. Waarom wachten tot eventuele verkiezingen wanneer je nu ook invloed kunt uitoefenen? Nee stel je voor dat het kabinet profiteert van jou ideeën, en het land er nog beter van wordt ook, dat kunnen we beter niet hebben. Dit brengt direct aan het daglicht waarom de oppositie zo graag verkiezingen wilt houden. Nu kunnen ze even goed profiteren van het opportunisme van de kiezer, overal lekker tegen aan schoppen en dan gratis stemmen incasseren. Als onze gezellige Emiel Roemer zo'n goede politicus zou zijn waarom pakt hij dan nu niet zijn verantwoordelijkheid? Waarom presenteert hij niet het één na het andere geweldige plan om ons uit het slob te trekken? Nee, in plaats daar van kiezen hij en zijn kompanen voor de directe aanval. Dat is nou precies de reden waarom mensen zich verharden, afzetten tegen anderen en niet willen samenwerken met mensen die anders denken.

Jongens, steek daar in Den Haag de koppen bij elkaar en geef het goede voorbeeld.

Waarom een mening er niet toe doet.

Onlangs besprak ik mijn vorige blogpost Ik beken; ben een ras optimist! met twee vrienden in de kroeg.
Mijn idee dat het mensen aan het denken had gezet werd aardig bewaarheid die avond. In volle vaart vlogen we van de ene naar de andere vervolg discussie. Houdt optimisme in dat je nooit een negatieve gedachtegang hebt en is optimisme een talent te noemen? De mooiste van alles was een praktijkcase. Mensen praten vaak zo negatief en wanneer jij er een positieve twist aan wilt geven kom je misschien arrogant over en reageren ze afgunstig op je. Oftewel trek jij je er dan niets van aan wat andere mensen van je vinden? En wat doe je met al die meningen?

Om maar even met een soort Cruijffiaanse uitspraak te beginnen; je hebt twee soorten meningen. Één die er toe doet en een ander die je snel weer naast je neer moet leggen. Het is ontzettend belangrijk hier een goed onderscheid in te maken, aangezien dit voor een zeer groot gedeelte je gemoedstoestand bepaald. Stel je voor dat je 's morgens vroeg je kinderen weg brengt naar school. Op het moment dat je je dan al gaat bezig houden met wat andere mensen van je denken zul je door de dag heen ontzettend hard moeten werken om een goed humeur te kweken. Zorg er dus voor dat je gedachtegang vanaf dat je uit je bed stapt een positieve is. In het Engels klinkt dat altijd zo leuk, create happy thoughts. Een lekker eitje op brood, dat heerlijke kopje koffie bij je ontbijt, de te gekke jeans die je weer aan kunt trekken. Hoe klein die leuke dingen ook lijken, grijp ze aan om jezelf een positieve start te geven.

Wanneer je dat voor elkaar krijgt zul je met een veel beter en vrijer gevoel de rest van de dag doorlopen. Dan sta je niet bij de rand van het schoolplein te peinzen wat andere mensen van je denken, maar loop je vrolijk met je kind naar de klas toe (ook lekker voor je kinderen). Dan wacht je niet tot 5 over 9 om je werk binnen te stappen, maar stap je 5 voor 9 binnen met een gevoel van hier ben ik. Show me what you got! Ook wanneer je een rot baan hebt kun je maar beter kijken naar de positieve kant. Want zeg nou zelf, wie heb je er mee wanneer je gaat lopen mokken?

Dan krijg je naast je eigen gedachtegang ook nog is te maken met duizend en één uitgesproken meningen vanuit je naaste omgeving. Weet je dat de "goed bedoelde" mening vaak alleen maar goed bedoeld is voor diegene die hem uitspreekt? Een mening ontstaat namelijk vaak uit een eigen angst, onzekerheid of andere ervaring. De persoon in kwestie wilt dit gevoel alleen maar op jou projecteren. Sta jij bijvoorbeeld voor de keuze bij je baan te blijven of juist op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging? Dan zullen de personen die al jarenlang bij dezelfde werkgever in dienst zijn je van harte aanraden te blijven zitten waar je zit. Heb je iets aan die mening? Nul! Vaak ontstaat een langdurig werkverband namelijk uit een bepaalde angst. De angst van verandering, de angst niet meer aan de slag te komen of de angst iets te moeten leren wat buiten je eigen straatje valt. Zodra je die meningen in dat perspectief weet te plaatsen is het ook veel makkelijker dit van je af te laten glijden en je eigen weg te zoeken. Selecteer alleen de meningen die er voor jou toe doen en verwijder de rest direct van je hardeschijf!
You create your own happiness!

Ik beken: ben een ras optimist!

A: Ah man wat is het koud! 
B: Ha lekker toch, gezonde lucht, heerlijk. Maar hoe is ie verder?
A: Mwah, naar omstandigheden gaat het wel oke.
B: O, wat dan.
A: Ik ben al de hele week verkouden man, en dan wordt er ook nog van me verwacht dat ik gewoon doorwerk voor dat kleine beetje geld wat ik krijg. 
B: Hmmm, en hoe gaat het thuis dan, alles goed met de kids?
A: Ook verkouden, ik zeg je, als het heerst dan is ons gezin altijd als eerst en als laatst aan de beurt. 

Herkenbaar? Uit welk oogpunt?

Vrijwel dagelijks krijg ik te maken met relaties die reageren als laten we het voor het gemak meneer A noemen. Gegrond of niet, maar vaak weet je van te voren al wat voor reactie er gaat komen. Of in ieder geval de strekking van die reactie. Meneer A heeft niet eens meer door dat hij constant pessimistisch is omdat het een onderdeel van zijn leven is geworden. Hij is gewend geraakt aan het meelij wat hij van de diverse mede-pessimisten ontvangt en ziet dit als een stimulans om verder te klagen over alles wat tegen zit in het leven. Reacties als; ik snap wat je bedoelt, dat overkomt ons thuis ook altijd of ach jongen ze moeten jou wel altijd hebben, werken als een soort verslavende drug op de ras pessimist. Anders dan wat veel mensen geloven, ben ik er van overtuigd dat pessimisme niet een aangeboren - maar een aangeleerde eigenschap is. Als een kind opgroeit in een bron van pessimisme zal het hard moeten werken hier zelf weer uit te komen. Ouders moeten dan ook goed beseffen dat de sfeer die ze thuis neerzetten bepalend is voor het gevoel van hun kinderen, op 3-jarige maar ook op 63-jarige leeftijd.

Zelf kom ik uit een naar mijn mening neutraal gezin. Ik kan niet zeggen dat er altijd optimistisch gehandeld en gedacht werd, maar zeker niet pessimistisch. Vanuit die achtergrond kon ik in ieder geval zelf bepalen welke weg ik zou inslaan en ik koos, waarschijnlijk toen nog onbewust, voor de positieve kijk op het leven. Gaandeweg heb ik geleerd mijn eigen kansen te creëren en te geloven in een goede afloop van hetgeen je onderneemt. Want zeg nou zelf; het heeft toch geen zin ergens aan te beginnen met de gedachte dat het toch wel gaat mislukken? Overigens betekend dit optimisme niet dat je nooit geen tegenslagen kent in het leven, want dat is vaak hoe mensen (over je) denken. "Het gaat hem allemaal wel erg voor de wind" of "wacht maar tot dat je meemaakt wat ik heb meegemaakt" zijn waarschijnlijk vaak de gedachten die bij de pessimist omhoog borrelen bij het ontmoeten van een optimist. Maar niets is minder waar! Ook ik (en met mij alle andere optimisten) ken zo mijn tegenslagen als ziekte, mensen te vroeg verliezen et cetera, de truc zit hem echter in het verwerken van deze situaties. Er zijn mensen die ogenschijnlijk makkelijker door zware ziekten heen komen puur omdat ze een zonnige toekomst in het vooruitzicht stellen en daarom ook niet zitten te wachten op het medelijden van een ander. Medelijden is namelijk een hele goedkope vorm van aandacht welke je totaal niet verder helpt, maar je misschien wel kan terugwerpen in een bepaald proces.

Optimisme zorgt voor nieuwe ontdekkingen, voor vreugde en kansen in het leven en onderzoek heeft uitgewezen dat een optimist aantoonbaar langer leeft! De optimisten zullen ook gaan opstaan om Europa uit de 'crisis' te trekken.
De pessimisten daarentegen zijn al maandenlang op kosten van de staat verenigd in meerdere tentenkampen aan het schreeuwen om een eerlijkere verdeling van het geld. In plaats van zelf keihard te werken voor hun succes hopen ze dat het geld hun komt aanwaaien.

Ja ik durf er voor uit te komen; ik ben een optimist! Laat die afgunst maar komen!

Topsport, vooral een mentale aanslag

Ook ik droomde vroeger van een carriere als profvoetballer. Als achtjarige kleine opdonder was ik degene die later Marc Overmars als de linksbuiten van Ajax zou aflossen. Nog steeds ben ik er van overtuigd dat wanneer ik in het juiste voetbalklimaat was opgegroeid voetballers als Peter Hoekstra, Ryan Babel en Miki Sulejmani nooit een wedstrijd voor Ajax zouden hebben gespeeld. In ieder geval niet links voor op het veld in de Arena! 

Hoe anders is die droom nu, zo'n twintig jaar later. Die is veranderd van profvoetballer in het neerzetten van een succesvolle eigen onderneming, mooie reizen maken, de kids gezond en levendig zien opgroeien en veel tijd doorbrengen op de mooiste golfbanen ter wereld. Heel eerlijk is deze huidige droom veel spannender en meer in mijn bereik dan de eerder genoemde.

Er zijn veel meer mensen die net zoals ik van kinds af aan dromen van een carriere als topsporter. Voetballen in het Nederlands elftal en turnen in volle sporthallen staan hoog op de verlanglijstjes. Tot voor kort heb ik hier niet heel serieus over nagedacht, maar enige tijd geleden kreeg ik van de goedheiligman het blad "Helden" kado. Zonder al te veel uit te wijken is dit overigens een blad met een grote tegenstrijdigheid. Artikelen over en interviews met voetballers geschreven door Barbara Barend laten je vooral de vrouwelijke kant zien van de helden. Iets wat echt niet interessant te noemen is.
In dit blad stond echter een heel interessant artikel over een aantal (voormalig) topturnsters. In het artikel gaven de ouders inzicht in hoe het er met hun kinderen aan toe ging in de turnhal. Van jongs af aan zijn deze meiden gekleineerd, geslagen, uitgekafferd en uiteindelijk mentaal compleet gesloopt door hun trainers. Volgens de trainers was dit de manier om ze tot grote hoogte te brengen. Wat mij het meest frustreerde was dat alle ouders verdraaid goed wisten hoe het er aan toe ging, het heel erg vonden, en vervolgens hun kinderen dag na dag weer terug stuurden naar de tirannen. Ze wilden de droom van hun kleine meisje niet om zeep helpen door haar weg te halen uit de turnhal. Wat nou als ze later spijt krijgt van de beslissing om te stoppen, wat als ze nou die gouden medaille wint? Wat ze echter niet beseften is dat deze meiden voor de rest van hun leven mentaal gebroken zijn. In de veel belangrijkere vijftig jaren die nog volgen na hun topsport carrière zullen ze een enorme last mee dragen en maatschappelijk niet meer aan de bak komen.

Ook topgolfer John Daly is mentaal gesloopt.

Dat is wat topsport met je doet. Het vergt een totale afsluiting van de wereld om je heen en zorgt er voor dat je op latere leeftijd, vaak zonder studie, sociaal je weg en nieuwe carrière moet zien te vinden. Veel topsport(st)ers komen nooit meer in de "echte" wereld aan de bak. Bekende voorbeelden van deze ondragelijke topsport mentaliteit zijn onder andere: voetballers George Best en Maradona, turners Verona van de Leur en Yuri van Gelder, wielrenners Marco Pantani en Frank Vandenbroucke en meer recentelijk nog voetballer Jacob Lenski van FC Utrecht die zijn toevlucht zocht in de drank. Ook in 'mijn eigen' sport golf lopen deze sociale gekken rond. Iedereen weet wat sportheld Tiger Woods onlangs heeft uitgespookt. Minder bekend maar niet minder asociaal is John Daly die zelfs net voor een golfwedstrijd begint rustig een liter Jack Daniels naar binnen giet.

Ondanks dat ik stiekem zelf nog droom over een carrière als topgolfer begrijp je dat ik mijn eigen meiden andere dromen laat nastreven. Want alhoewel vele ouders het zullen ontkennen hebben wij enorm veel invloed op deze dromen. Je moet alleen niet bang zijn deze aan te rijken en soms je eigen droom (tijdelijk) te verlaten. Sporten is gezond, zo lang dit maar wordt gedaan zonder de wereld om ons heen kwijt te raken!

Mijn eerste stappen als "Blogger"

O, wat een dilemma! Hoe pak je nou zo'n allereerste blog aan?

Wat een keuzes die je moet maken voor dat je je allereerste blog lanceert.
Ik bedoel, het geen wat ik nu schrijf zet de toon voor alle komende items.
Maak ik er een zwaar topic van waarin beladen issues worden besproken, of kies ik voor een lichte inhoudsloze stijl welke zeer makkelijk weg te lezen is. Wat is eigenlijk mijn doel met de blogs die ik ga schrijven? Wil ik mensen raken, laten lachen, aan het denken zetten of gewoon domweg dingen van me afschrijven? En wat te denken van alle onderwerpen die ik kan aansnijden; mijn gezin, werk, (sociale)media, sport, reizen, voedsel, religie, politiek, aaahh gewoonweg te veel opties.

Al deze opties bekijkend lijkt het me beter deze eerste post aan te grijpen om vooral geen keuzes te maken en mijzelf dan maar aan het grote publiek te introduceren. Zo maken we een verse start met elkaar en weet jij als lezer wie er tegen je aan kletst. Dit schrijvende besef ik nu dat ik zojuist al wel de eerste keuze gemaakt heb en de lezer tutoyeer. Voel je zeker niet aangevallen wanneer je eigenlijk een U bent, maar "Je" schrijft wel zo makkelijk weg.


Daar gaan we dan; mijn naam is Arjen Berends en ooit heb ik rond 30 september voor de eerste keer het levenslicht gezien. Inmiddels ben ik al zo'n vier en een half jaar getrouwd met mijn zeer schone vrouw Jody en samen hebben we ook twee zeer fraaie doch eigenwijze dochters rondlopen. Janique is bijna acht en heeft haar sporen in groep 4 al aardig verdiend. Nikki wordt in mei vier jaar en ziet er erg naar uit naar de 'echte' basisschool te mogen gaan. Op dit moment freewheelen ze lekker door het leven heen en kennen ze geen zorgen! Met zijn viertjes wonen we in een te gekke bloghut ergens in Leusden. Omdat ik nog niet besloten heb of ik in mijn blogs ook mensen ga confronteren zal ik maar niet zeggen waar precies, je weet maar nooit.

Doordeweeks gedraag ik mij als Senior Account Manager bij AV Sales BV te Nijkerk. Daar heb ik het geluk met mooi grote mannen speelgoed te mogen werken, professionele videocamera's en alles wat daarbij hoort. Ik zeg wel doordeweeks, maar dit werk houdt niet om vijf uur op. Ook in het weekend en 's avonds draait de radar in mijn hoofd op volle toeren. Wanneer ik de kans krijg spendeer ik mijn tijd graag op de golfbaan, uiteraard het liefst voor werk doeleinden. Ongestoord en vaak ook gestoord tegen een golfbal aan slaan blijft toch een super bezigheid.

C'est moi, Arjen Berends

Laten we voor de rest maar niet te close met elkaar worden want wie weet zie ik je na deze post nooit meer terug. Mocht je toch meer willen weten hoe ik en mijn leven in elkaar steken kun je het beste blog naar blog van me verslinden. Dan zul je ook een inzicht krijgen in alle keuzes die ik toch stiekem al tijdens het schrijven van dit blog heb gemaakt.

C U next time!